Γράφει ο Παναγιώτης Μπάρκας
Ανοίγουμε σήμερα έναν νέο κύκλο αναλύσεων με τον παραπάνω γενικό τίτλο, προσπαθώντας να φωτίσουμε το τέλος στην από χρόνια μεγάλη μας κατηφόρα. Ασφαλώς δεν έχω αυταπάτες ότι μπορεί να αλλάξει κάτι. Τόσο το περισσότερο να πιστέψω στις δικές μου προσπάθειες, όταν μάλιστα διαπιστώνω ότι γίνονται ενοχλητικές και χαρακτηρίζομαι αρνητικά. Μέχρι προδοτικά γιατί προσπαθώ να αποκαλύψω την αλήθεια, ενώ γνωρίζω και δοκιμάζω την ισχύ του κατεστημένου. Συνεπώς, είμαι ενσυνείδητος ότι τα όσα γράφω αφορούν την ιστορία την οποία επίσης κανείς δε θα θελήσει να γράψει. Θα σβήσουμε χωρίς ιστορία.
Θα αναφερθούμε: Στα πολιτιστικά (λόγω της περίεργης φόρας) στα εκπαιδευτικά, στα πολιτικά, στα οικονομικά, τα κοινωνικά. Τη στάση της Ελλάδας και πώς εμείς καταφέραμε, ώστε ενώ περιμέναμε από την Ελλάδα λύσεις, φορτωθήκαμε τις εθνικές ευθύνες.
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Η ιστορία επιβεβαιώνει ότι μια κοινωνία ή κοινότητα οφείλει την έξοδο από την όποια εθνολογική κρίση και την πρόοδό της στις ιδέες της διανόησής της, της ελίτ, σε μικρό ή μεγάλο ποσοστό, όταν όμως οι ιδέες της μετατρέπονται σε κινητήρια πολιτική και εθνική δύναμη.
Η αρχή αυτή έχει καιρό που δεν ισχύει στην περίπτωση της δικής μας κοινότητας. Δεν υπάρχει, ούτε η εθνικά ελίτ, έστω και μικρή αριθμητικά, ούτε η κοινότητα είναι πρόθυμη να την αποδεχτεί. Μεταξύ των άλλων οφείλεται στο γεγονός ότι η δική μας κοινότητα έχει απωλέσει τα βασικά χαρακτηριστικά της ιδιαίτερης εθνικής της ταυτότητας. Δυστυχώς, αλβανίζει ως μια σταθερή συνέχεια της πραγματικότητας του κομμουνιστικού καθεστώτος.
ΠΡΩΤΟ. ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ. Α’ ΜΕΡΟΣ
Για να κρύψει την στυγνή πτώχευσή της μια κοινότητα καταφεύγει σε δήθεν πολιτιστικές εκδηλώσεις, με δήθεν γενικό στόχο τη διάσωση της πολιτιστικής κληρονομιάς. (Όχι να παράγει κάτι δικό της πολιτιστικό.) Στην ουσία πρόκειται για ειρωνεία και σαρκασμό. Να πάρουμε συγκεκριμένα την κοινότητά μας η οποία σβήνει δημογραφικά, αντιμετωπίζει πολλές υπαρξιακές απειλές, παραβιάσεις δικαιωμάτων, διωγμούς και υποβολή σε καθεστώτα υποτέλειας, τόσο που ο απλός Έλληνας νομίζει ότι για να επιβιώσει θα πρέπει να κρύψει την ταυτότητά του. Στις καταστάσεις αυτές, οι επιτήδειοι μιλούν για διάσωση της παράδοσης. (!!)
Ασφαλώς, δεν θέλουμε εδώ να είμαστε αρνητές, ή εκμηδενιστές. Ούτε βέβαια να απογοητεύσουμε ιδιαίτερα τις νέες, τους νέους και τα παιδιά που αφιερώνουν χρόνο, προσπάθειες, έχουν ζήλο και αγαπούν την παράδοση, και εγκάρδια τους συγχαίρουμε, όπως βέβαια ενθαρρύνουμε τις σωστές και επιστημονικές ενέργειες για τη διάσωση του πολιτισμού, των παραδοσιακών φορεσιών. Αλλά κρίνουμε, όπως πιο πάνω αναφέραμε, τις αναλογίες. Έτσι, δε θα σώσει τον τόπο μας που απειλείται με δημογραφικό κενό η κατανάλωση τόσων ενεργειών "για τη διάσωση" της παράδοσης και δεύτερο. Πόσο συμβάλλουν οι ενέργειες αυτές στη διάσωση, όταν πρόκειται για ερασιτεχνισμό, για αυθορμητισμό, για εφήμερες και ασυντόνιστες κινήσεις;! (Κάποιος φτιάχνει μουσείο νυφικών φορεσιών, κάποιος λαογραφικό μουσείο με τεντζερέδες και δικέλια, κάποιος λευκώματα και ντοκιμαντέρ, κάποιος για να δοκιμάσει την ύπαρξή του φτιάχνει ένα σύλλογο. Οι πολιτικοί, η εξουσία και άλλοι παράγοντες χρηματοδοτούν το πολιτιστικό αυτό αλαλούμ για να καρπωθούν δόξα, εφόσον το γεγονός πουλάει.)
Όντας τέτοιες, οι εκδηλώσεις αυτές κυριολεκτικά σκοτώνουν την γνήσια παράδοσή μας. Ή τη θέτουν στην υπηρεσία άλλων στόχων, μέχρι και κερδοσκοπικών.
Συνεπώς, αποτελούν ό τι πιο κατάλληλο, επιφανειακό και "λαμπερό" για να καμουφλαριστεί η πτώση μας στο κενό. Ή μοιάζουν με τον μελλοθάνατο, ο οποίος, πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, γυρίζει για λίγο, γίνεται καλύτερα….
ΟΙ ΠΤΥΧΕΣ ΤΟΥ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΟΣ.
ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΠΙΦΑΝΕΙΑ, ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ, ΟΠΩΣ ΕΠΙ ΧΟΤΖΑ
Είπαμε, η ποιότητα των πολιτιστικών εκδηλώσεων είναι ρηχές. Τείνουν προς την επιφάνεια και όχι προς την ουσία. Αποκλίνουν και από την πολιτιστική εθνική ταυτότητα. Άρα την υπονομεύουν. Δεν οφείλεται απλώς στο χαμηλό μορφωτικό επίπεδο των τοπικών αρχών και πολιτικών εκπροσώπων μας. Στους θεσμούς μας αυτούς και στους χρηματοδότες, κυρίως από το επίσημο αλβανικό κράτος, αλλά και από την Ελλάδα, υπάρχει έκδηλη η βούληση αποφυγής της σοβαρής έρευνας του πολιτισμού μας. Υπάρχει η προθυμία αποκλεισμού και εκδίωξη των αρμόδιων εμπειρογνωμόνων και καταρτισμένων επιστημόνων και ερευνητών, όπως και η προκλητική περιφρόνηση των σοβαρών πολιτιστικών έργων. (Τις τελευταίες μέρες έγινε στη Δρόπολη εκδήλωση για την νυφική δροπολίτικη φορεσιά, χρηματοδοτημένη από την Επιτροπή Εθνικών Μειονοτήτων της Αλβανίας. Απουσίαζαν από την εκδήλωση ερευνητές υψηλού επιπέδου στο αντικείμενο. Ή και κατασκευάστριες επί δεκαετίες των φορεσιών αυτών. Λόγου χάρη, είναι γνωστό ότι ο ζωγράφος καλλιτέχνης, Σταύρης Τσάτης αφιέρωσε περισσότερα από 60 χρόνια στην έρευνα πάνω στη νυφική δροπολίτικη φορεσιά για να αποδείξει ότι η καταγωγή της ανάγεται στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Ο Τσιάτης είναι ο περιζήτητος εμπειρογνώμονας από διεθνή κέντρα σε όλη την Ευρώπη και Βαλκάνια. Είναι ο στυλοβάτης στην παραγωγή του μοναδικού λευκώματος 500 σελίδων για τις παραδοσιακές φορεσιές της Δρόπολης και Πωγωνίου, με υψηλές επιστημονικές προδιαγραφές και αξιολογήσεις από σοβαρούς φορείς και πανεπιστήμια στην Ελλάδα, την Κύπρο, αλλά και την Αλβανία. Ο Τσάτης απουσίαζε στην εκδήλωση αυτή όπου ήταν καλεσμένοι μεταξύ των άλλων ασήμαντοι ερασιτέχνες. Ούτε για το λεύκωμα έγινε μνεία στην εκδήλωση.)
Ενισχύει τη διαπίστωση η φύτρωση σαν τα μανιτάρια δεκάδων πολιτιστικών συλλόγων και η προσπάθεια ελέγχου και χειραγωγίας αυτών από κέντρα εξουσίας και πολιτικής για να περάσουν τη δική τους πολιτική ατζέντα που νοθεύει την πολιτιστική μας κληρονομιά και ταυτότητα.
Από την άλλη, οι πολιτιστικές εκδηλώσεις, έχουν γενικώς ως πρότυπο την μορφή και το περιεχόμενο των εκδηλώσεων του κομμουνιστικού καθεστώτος, τη συνάντηση με την παραμορφωμένη λαογραφία μας, με την ιδιαίτερη έμφαση στις λαϊκές φορεσιές, τα τραγούδια και τους χορούς. (Ενθαρρύνεται ταυτόχρονα η αυθαιρεσίας στην τήρηση της παράδοσης σε ότι αφορά τις παραδοσιακές φορεσιές, όπου ο καθένας προσθέτει άστοχα κεντήματα, μοτίβα, χρώματα, λάμπες, μαντίλια, υφάσματα και μονέτρες, αθλητικά, νάιλον . Κι αυτή η εν΄ ψυχρώ δολοφονία της παράδοσης θεωρείτε τήρηση της λαμπρής παράδοσης)
Η ΧΡΗΜΑΤΟΔΟΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΛΒΑΝΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ
Οι αρμόδιες αλβανικές κρατικές δομές, με την ανοχή, αλλά περισσότερο με τη συνεργασία με τις δικές μας τοπικές αρχές, φορείς και παράγοντες, καταβάλουν αποδοτικές ενέργειες παραποίησης, ιδιοποίησης και παραχάραξης του παραδοσιακού μας πλούτου. Λαογραφία, ήθη, έθιμα, θρησκεία.
Προς την κατεύθυνση αυτή βγάζουν διάφορα «ερευνητικά» προγράμματα. Για να προχωρήσουν όμως θα πρέπει να ακολουθηθεί η δική τους λογική και γραμμή. Τα σχετικά προγράμματα εμπιστεύονται περισσότερο σε αλβανικής καταγωγής «εμπειρογνώμονες» του πολιτισμού της Ε.Ε.Μ, που «συνεργάζονται» με δικούς μας, οι οποίοι δικοί μας, ή είναι ανέμειροι και ανειδίκευτοι, ή ξέρουν να εκτελούν εντολές για να πληρωθούν.
ΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΣΕ ΔΥΟ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΕΙΣ.
Πρώτα να παρουσιάσουν όλη αυτή τη παράδοση χωρίς πραγματικές αξίες, επιφανειακά και τυπικά. Δεύτερο και πιο σημαντικό, συμπεραίνουν ότι οι παραδόσεις μας αλβανίζουν. Ακόμα και στο θρησκευτικό τομέα. Η παραποίηση αγγίζει και την ιστορική εθνική μας οντότητα και ταυτότητα (αποφεύγεται να χαρακτηριστεί ο χώρος ως Εθνική Ελληνική Μειονότητα), για να καταλήξει στην ιδέα, ότι η δική μας παράδοση αποτελεί όλο και περισσότερο κομμάτι ή συνέχεια του αλβανικού παραδοσιακού πολιτισμού, όταν η ιστορική πραγματικότητα μιλάει για το αντίθετο. Και όπως επί Χότζα, όλο και περισσότερο, αναπτύσσεται «η σύσφιξη της φιλίας σε κοινά χαρακτηριστικά πολιτισμού», μετέχουμε σε παναλβανικές εθνικές εκδηλώσεις, για την ανάδειξη του πολιτισμού μας χρησιμοποιούμε αλβανικές πηγές.
Τα προϊόντα που προκύπτουν από τις ενέργειες αυτές, παρουσιάζονται στη συνέχεια ως επίσημες βιβλιογραφικές πηγές του Αλβανικού Υπουργείου Πολιτισμού για τον πολιτισμό του Ελληνισμού στην Αλβανία. Έρχονται στη συνέχεια «δικοί μας» (συχνά μετέχοντες στα προγράμματα αυτά παραποίησης του πολιτισμού μας), γράφουν «επιστημονικά» άρθρα επικαλούμενοι ως αναφορές «τις επίσημες» και «μοναδικές» αυτές πηγές. Τα «επιστημονικά» άρθρα με αυτή τη βιβλιογραφία στεγάζονται σε ελληνικά περιοδικά, μάλιστα και σε τέτοια που δηλώνουν ότι «κόπτονται» και θυσιάζονται για τον βορειοηπειρωτικό πολιτισμό και γράμματα. Όπως το περιοδικό «Βότρυς» (θα επανέλθουμε).
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών