Η χθεσινή συνεδρίαση της Συνέλευσης έφερε στην επιφάνεια μια σοβαρή αδυναμία της κυβερνητικής πλειοψηφίας: την έλλειψη σταθερών 71 ψήφων. Με τον Ράμα απών, αλλά τον Ντόσι παρόντα, το παζλ των ψήφων συμπληρώθηκε οριακά χάρη στη βοήθεια από τον PSD και άλλους «διακριτικούς συμμάχους». Η Ελίζα Σπυροπάλι φώναζε από την έδρα: «Χρειάζεται μία ακόμη ψήφος!». Και η μία, πράγματι, βρέθηκε.
Η λίστα των νομοσχεδίων που πέρασαν με απόλυτη ισορροπία είναι μακροσκελής και βαρύνουσα: από την αναθεώρηση του κρατικού προϋπολογισμού και τη συμφωνία με την Ουκρανία, μέχρι χρηματοδοτικά προγράμματα της Ε.Ε. για την ψηφιακή οικονομία και την ενέργεια. Όλα εγκρίθηκαν χωρίς ούτε μία αποχή ή ψήφο κατά.
Αυτό που ξενίζει περισσότερο είναι το πολιτικό deja vu: η «σύγκρουση» που προηγείται πάντα μιας μεγάλης ψηφοφορίας, και η «συμφιλίωση» που την ακολουθεί. Ο Τομ Ντόσι, λίγες εβδομάδες πριν από τις εκλογές, φαινόταν εχθρός του πρωθυπουργού. Τώρα, σώζει την ψηφοφορία του. Τυχαίο;
Οι κακές γλώσσες λένε ότι η επιστροφή της... αγάπης συνοδεύεται συχνά από ανταλλάγματα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η πλειοψηφία εξακολουθεί να στηρίζεται σε δανεική υποστήριξη — κι αυτό δύσκολα χτίζει σταθερότητα.
Η Βουλή δεν είναι ριάλιτι, αλλά μερικές φορές λειτουργεί σαν τέτοιο. Η ερώτηση είναι απλή: θα συνεχίσει η κυβέρνηση να στηρίζεται σε «εκλογικούς εχθρούς» κάθε φορά που τα νούμερα δεν βγαίνουν; Κι ακόμη περισσότερο: πόσο κοστίζει μια ψήφος στη σύγχρονη Αλβανία;
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών