Γράφει ο Παναγιώτης Μπάρκας
Η διπλή προσέγγιση του πολιτισμού και η εθνική ταυτότητα
Ο πολιτισμός, με την καίρια έννοιά του, αποτελεί τον βασικό πυλώνα της εθνικής ταυτότητας. Όσο πιο βαθιές οι ρίζες του, τόσο βέβαιο το αυτόχθον ενός λαού στον τόπο του. Όσο καλύτερη η αυτογνωσία, τόσο περισσότερο εγγυημένο το μέλλον, τόσο μεγαλύτερη η αντοχή στη λησμονιά, στις παραχαράξεις, στην άρνηση, στις σκοπιμότητες. Όσο πιο ρηχή, πιο επιπόλαια, πιο αυθόρμητη και ερασιτεχνική η προσέγγιση του εθνικού, παραδοσιακού πολιτισμού, τόσο περισσότερο αμφισβητείς τη δική σου εθνική ταυτότητα.
ΟΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ ΕΠΙΚΛΗΣΗΣ ΤΟΥ ΛΑΪΚΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ
Δυστυχώς σήμερα ο πολιτισμός του τόπου μας κυλάει με ταχύτητα στις δεύτερες ράγες. Συν των ανωτέρων, αποτελεί και αντικείμενο εφήμερης καπηλείας και ιδιοτελούς εκμετάλλευσης. Ζει την μεθόδευση, την υπονόμευση και την παραχάραξη από μας τους ίδιους.. Αποτελεί επιβεβαίωση των φρικτών ισχυρισμών ότι είμαστε εδώ παρείσακτοι το πολύ τον 18ο αιώνα με δανεισμένο πολιτισμό από τους Αλβανούς. Απειλείται άμεσα η εθνική μας ταυτότητα.
ΔΥΟ ΣΚΕΛΗ
1. Η ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΗ ΑΠΟ ΜΑΣ ΕΠΙΘΕΣΗ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΜΑΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ
Πρόκειται για προσπάθειες επώνυμων Βορειοηπειρωτών να στεριώσουν τους αβάσιμους αλλοεθνείς ισχυρισμούς. Οργανώνονται μάλιστα και σε θεσμούς, τυπικούς και άτυπους. Εδώ πλαισιώνονται και προγράμματα που χορηγεί το αλβανικό Υπουργείο Πολιτισμού σε άσχετους, με το αντικείμενο «έρευνες» που δίνουν στον πολιτισμό μας αλβανική ταυτότητα, αμφισβητούμενη, ή απρόσωπη. Δυστυχώς, τα συγκεκριμένα προγράμματα έχουν τη στήριξη των τοπικών αρχών (δήμαρχου Δρόπολης πχ. Πρεσβείας, εκκλησίας)
2. Η ΕΣΚΕΜΜΕΝΗ ΠΑΡΑΠΟΙΗΣΗ ΑΠΟ ΜΑΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΜΑΣ
Αφορά την οδήγηση του πολιτισμού μας προς το τίποτε, προς την επιφάνεια, με την προσέγγιση «κάνουμε ό τι μπορούμε» και το αποκαλούμε έρευνα, προβολή και διατήρηση της παράδοσης. Στην ουσία, σκάβουμε το λάκκο μας. Τροφοδοτούμε τους ισχυρισμούς περί προχειρότητας, ρηχότητας και ματαιότητας, που μας προσάπτουν.
ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΚΑΙ Ο ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ.
Η ΦΟΡΕΣΙΑ ΤΗΣ ΔΡΟΠΟΛΗΣ ΩΣ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΖΩΝΤΑΝΟ ΕΜΒΛΗΜΑ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ .
Αν προσέξουμε καλά ο Δροπολίτης ανά τους αιώνες, σεβόμενος την αρχαιοελληνική αρχή επένδυσης σε ένα μνημείο, Αρχαιότητα-Βυζαντιο-Τουτρκοκρατία, επένδυσε διαχρονικά στη γυναικεία δροπολίτικη φορεσιά (κυρίως σ΄αυτή που σήμερα λέμε νυφική), τηρώντας με αυστηρότητα την παράδοση και την εξέλιξή της. Ταυτόχρονα, ιδιαίτερα κατά και μετά το Βυζάντιο, η δροπολίτικη φορεσιά δεν αποτέλεσε απλώς ένα διακριτικό πολύτιμο ρούχο, στολή, αλλά, όπως στην αρχαιότητα και στο Βυζάντιο (με τους ναούς) αποτέλεσε ένα μνημείο αισθητικής και υλικής αξίας. Με τη διαφορά, ότι στην προκειμένη περίπτωση, πρόκειται για ανθρώπινη, ζωντανή επένδυση. Οφείλεται και στο γεγονός ότι αποτελούσε ένα εύκολο τρόπο μεταφοράς, μετακίνησης του περιουσιακού πλούτου της οικογένειας σε περίπτωση κινδύνων, όπως επί τουρκοκρατίας. Αποτέλεσε πάντως την εθνική και θρησκευτική ταυτότητα, του Δροπολίτη, στη συμβολική γυναικεία μορφή, συνδυάζοντας τον θεσμό της οικογένειας με την ελληνική εθνική κοινότητα. (Ηδού και το τργούδι για τη «Δροπολίτισσα» από τις αρχές του 17ου αι.)
Η ΑΛΛΑΓΗ ΣΤΑΣΗΣ.
Η ιστορία βεβαιώνει ότι η Δροπολίτισσα με τη Δροπολίτικη φορεσιά και με το όπλο στο χέρι αγωνίστηκε για την εθνική και θρησκευτική επικράτηση και ένωση με την όλη Ήπειρο.
ΑΥΤΟ ΜΕΧΡΙ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1930. Λίγο πριν ο Βορειοηπειρωτικός Ελληνισμός δοκιμαστεί στην αντιπαράθεση με τον «βασιλιά» Ζώγου για το εκπαιδευτικό ζήτημα (1933-1935), Δροπολίτισσες, με τις επίσημες δροπολίτικες φορεσιές, βγήκαν και υποδέχτηκαν στο Λιμπόχοβο, τις αδερφές του «μεγαλειοτάτου» όπως πουθενά αλλού στην περιοδεία τους στη Νότια Αλβανία. Αποτελεί ιστορικά την πρώτη φορά χρήσης για πολιτικούς λόγους υπέρ ενός ανθελληνικού καθεστώτος, του δικού μας εθνικού πολιτιστικού μνημείου.
1939, τσούρμο από Δροπολίτισσες με όλες τις επίσημες παραδοσιακές φορεσιές και μικρά παιδιά τους με φασιστικές στολές, υποδέχτηκαν στο Αργυρόκαστρο τον φασίστα αντιβασιλέα Γιακομόνι, λίγους μήνες πριν την επίθεση της φασιστικής Ιταλίας κατά της Ελλάδας.
ΟΙ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΕΠΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ
Με την άνοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος, 1945, ο Χότζα αποφάσισε να μετατρέψει τη Δρόπολη σε βιτρίνα σεβασμού των δικαιωμάτων της «ελληνικής μειονότητας». Στη λογική αυτή, η δροπολίτικη νυφική φορεσιά έλαβε πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι Δροπολίτισσες γυναίκες υποδέχονταν φορεμένες με την επίσημη εθνική φορεσιά τους κομμουνιστές ηγέτες, προσθέτοντας λουλούδια και αγκαλιές. Με την ίδια στολή η Δροπολίτισσα θα εκπροσωπούσε την μειονότητα σε κομμουνιστικές πολιτικές εκδηλώσεις. Ήταν ο καλύτερος τρόπος για να προβάλλει το καθεστώς «την αγάπη» των Δροπολιτών και όλων των «Μειονοτικών» για το κόμμα και τον δικτάτορα ηγέτη του. Με τη βιτρίνα αυτή, κάλυπτε ταυτόχρονα την καθημερινή φτώχεια του Έλληνα, την πνευματική του αθλιότητα, την αποκοπή του από την παράδοση, την εθνική ταυτότητα και την Ελλάδα.
«ΟΙ ΦΡΟΝΤΙΔΕΣ» ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ
Προς επίτευξη του στόχου του, το καθεστώς φρόντιζε να δώσει στη δροπολίτικη παραδοσιακή νυφική φορεσιά, αλβανική καταγωγή και προέλευση και υπό το γενικότερο σκεπτικό, να εντάξει τη φορεσιά αυτή και το δικό της πολιτιστικό και εθνικό γίγνεσθαι, στην αλβανική μουσική παράδοση. Ταυτόχρονα, άνοιγε το δρόμο αφαίρεσης του περιεχομένου της μακραίωνης παράδοσης στη δροπολίτικη νυφική φορεσιά, προς μια σοσιαλιστική ταύτιση με βασικό χαρακτηριστικό την κάλπικη λάμψη. Αφαιρούσε τα θρησκευτικά και εθνικά σύμβολα, πρόσθετε απομιμήσεις στα κοσμήματα, παραποιούσε τα μοτίβα, την ποιότητα υφασμάτων, κόνταινε τη φουστανέλα, τη σίτα.
Στην οικογενειακή παράδοση επιδίωξε την κατάργηση της δροπολίτικης νυφικής φορεσιάς και την αντικατάστασή της με το «βέλο», δίνοντας έτσι στη Δροπολίτικη φορεσιά αποκλειστικό ρόλο στην κομμουνιστική πολιτική δράση και πολιτιστική κίνηση.
ΠΙΟ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΚΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ, ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ»
Η χρήση με πολιτική σκοπιμότητα της Δροπολίτικης φορεσιάς, παρέμεινε βασικό χαρακτηριστικό. Την ίδια στιγμή που θεσμοί του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού διαμαρτύρονται συλλήβδην κατά των αλβανικών κυβερνήσεων και του αλβανικού κράτους για την παραβίαση των εθνικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, την ώρα που η Αθήνα επικαλείται την ανάγκη σεβασμού των εθνικών δικαιωμάτων του Βορειοηπειρωτικού Ελλήνισμού ως προϋπόθεση για την ευρωπαϊκή πορεία της Αλβανίας, η Εθνική Ελληνική Μειονότητα δεν παύει να υποδέχεται με τη Δροπολίτική παραδοσιακή φορεσιά, το εθνικό της αυτό σύμβολο, όπως και με λουλούδια και γλυκό κάθε Αλβανό αξιωματούχο. (πρωθυπουργοί Νάνο, Μέτα, Μάικο, Μπερίσια, με το κερασάκι στην τούρτα τον Ράμα, πρόεδροι της δημοκρατίας, Μπερίσδια, Μεϊντάνι, Μοϊσί, Τόπι, Μέτα). Αυτή η θερμή υποδοχή, με τα πολύτιμα εθνικά σύμβολα, με λουλούδια, εθνικούς χορούς και τραγούδια, με γλυκό του κουταλιού κλπ, σημαίνει ότι ουσιαστικά ο Ελληνισμός της Αλβανίας δεν έχει κανένα πρόβλημα με τις δομές του αλβανικού κράτους. Απεναντίας!
ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ Ο ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ»!
Καλά για την περίοδο του κομμουνιστικού καθεστώτος υπάρχει η τυπική δικαιολογία. Στα χρόνια δημοκρατίας γιατί ο Ελληνισμός πηγαίνει πιο πέρα στην ίδια νοοτροπία;!!
Άρα το πρόβλημα είναι βαθύτερο και πιο επικίνδυνο. Δηλώνει υποταγή και εξάρτηση των εθνικών αρχών και συμβόλων στην τοπική εξουσία, η οποία εκπροσωπεί τα συμφέροντα κάποιου αλβανικού πολιτικού κόμματος, κάποιου συγκεκριμένου πρωθυπουργού, κάποιου συγκεκριμένου κύκλου.
Η ΠΥΚΝΩΣΗ «ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΩΝ ΕΚΔΗΛΩΣΕΩΝ» ΚΑΙ ΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΣΚΑΝΔΑΛΑ!
Το θέμα, αποχτάει μια ιδιαίτερη διάσταση αν προσέξουμε τι κρύβεται πίσω από την «πύκνωση» των πολιτιστικών εκδηλώσεων με τις παραδοσιακές φορεσιές και στο όνομα της διατήρησης της παράδοσης. Οι εκδηλώσεις αυτές έχουν αποδειχτεί ως ο καλύτερος τρόπος κάλυψης των φοβερών σκανδάλων διαφθοράς και ξεπουλήματος πραχτικά των εθνικών συμφερόντων, κυρίως στο περιουσιακό, στη δημογραφική και εθνική αλλοίωση. Το αποκορύφωμα αποτελεί ο δήμος Δρόπολης με δήμαρχο τον Δ. Τόλη.
Επίσης, βαθαίνει η κομμουνιστική νοοτροπία παραποίησης της παράδοσης, την υπεκφυγή σε απομιμήσεις, χρώματα, λάμψεις, που στην ουσία σκοτώνουν την παράδοση.
ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑΣ
Την ίδια στιγμή οι Δροπολίτισσες με τις παραδοσιακές φορεσιές, μετέχουν σε εθνικές αλβανικές παραδοσιακές πολιτιστικές εκδηλώσεις, δηλώνοντας, έστω και με ελληνικά τραγούδια, την ενσωμάτωση στην αλβανική εθνολογία, όπως επί Χότζα.
Στο ίδιο πλαίσιο, τελευταία, έκανε, ξανά στη Δρόπολη, την εμφάνιση και μια νέα διάσταση.
ΑΛΒΑΝΙΚΕΣ ΧΟΡΗΓΙΕΣ
Οι χορηγίες από συγκεκριμένα υπουργεία της χώρας και άλλους ιδιωτικούς Αλβανούς χορηγούς με την προϋπόθεση συμμετοχής αλβανικών ομίλων, που μεταφέρουν την αλβανική παράδοση ως επιχείρημα της πολιτιστικής συνύπαρξης, αλλά και αλβανικής ανωτερότητας.
Η ΣΤΗΡΙΞΗ ΤΩΝ ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΩΝ ΑΡΧΩΝ
Δυστυχώς, στην πολιτική εκμετάλλευση και την αξιοποίηση της παράδοσης για να καλύπτονται οι μαύρες τρύπες σε βάρος της εθνικής ταυτότητας, δίνουν την όλη υποστήριξη και οι διπλωματικές αρχές.
Διαβάστε ακόμη
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών