.png)
(Σωπική 03/01/2023)
Βλέποντας τις φωτογραφίες, ξεχύνονται αναμνήσεις..
Οι γιορτές στο χωριό πάντα είναι ξεχωριστές.
Είναι η οικογένεια, οι συγγενείς, οι μυρωδιές από τα πλούσια τραπέζια, αλλά.. είναι και κάποιες εξορμήσεις που δίνουν χρώμα στις ημέρες αυτές που η ψυχολογία μας ταλαντεύεται κατά κάποιο τρόπο, αναθεωρώντας στιγμές του έτους που αποχαιρετούμε.
Μέσα από αυτές, προσπαθήσαμε, επιστρέφοντας από το χωριό μας να έχουμε την φωτογραφική μας μηχανή γεμάτη εικόνες από τον τόπο μας και στιγμές που χαράζονται μέσα μας, βαθιά, και μένουν ανεξίτηλες στης καρδιάς μας το πρεβάζι.
Άλλωστε, τι καλύτερο από το να σε ταξιδεύουν ανά πάσα στιγμή πίσω;
Σε τόπους και όμορφους ανθρώπους!
Ήταν Μάιος του ‘21 όταν βρεθήκαμε στα χωριά του - δικού μας - Πωγωνίου. Η μέρα αρκετά μεγάλη και πιστεύαμε πως θα αρκούσε για να τα επισκεφτούμε όλα, για μια γρήγορη μάτια. Έλα όμως, που όσο γρήγορα και να κάναμε δεν αρκούσε μία ημέρα.
Βέβαια, αυτή την φορά καταλάβαμε πως ούτε δύο, ούτε τρεις ημέρες μας αρκούν για να απολαύσουμε την ομορφιά των χωριών του Πωγωνίου.
Τα βρήκαμε, τότε όπως και τώρα, ξαπλωμένα στους πρόποδες της Νεμέρτσικας και του Μπουράτου, το ένα αντίκρυ στο άλλο. Παραδοσιακοί οικισμοί, με τις εκκλησίες στο κέντρο τους, τα καφενεία τους, τα γραφικά σοκάκια, τους λίγους μόνιμους κατοίκους και την μακραίωνη ιστορία, που κουβαλούν στην πλάτη τους.
Τη Σωπική που στέκει κοντά στα σύνορα, δεν μπορέσαμε τότε να την επισκεφτούμε, γιατί μας πρόλαβε το φως του φεγγαριού στους Σχωριάδες. Αυτή την φορά όμως δεν χάσαμε την ευκαιρία να ολοκληρώσουμε το ταξίδι μας.
Αν και χειμώνας, η μέρα ήταν ηλιόλουστη με τις θερμοκρασίες υψηλές. Αρπάξαμε ένα πακέτο μπακλαβαδάκια μιας και ήταν τέτοιες οι μέρες και ξεκινήσαμε.
Ο δρόμος του Πωγωνίου δεν χρειάζεται να σχολιαστεί, όλοι γνωρίζουμε την κατάσταση του. Αν και για όσους έχουν τζιπ, ίσως να είναι διασκεδαστικός, με την προϋπόθεση όμως ότι δεν θα είναι μόνιμοι κάτοικοι της περιοχής.
Πριν φτάσουμε στην Σωπική έχουμε αρχίσει ήδη να νιώθουμε την μαγεία του τοπίου μέσα μας. Να ξεκοβόμαστε από την ζωή που έχουμε συνηθίσει στο χωριό μας και να μπαίνουμε σε διαφορετικούς ρυθμούς ζωής.
Δεν ξέρουμε αν ήταν το αίσθημα της μοναξιάς αυτό που έκανε την διαφορετικότητα.
Δεν ξέρουμε αν ήταν η απουσία της φασαρίας που έχουμε συνηθίσει.
Ξέρουμε όμως, ότι κυρίευσε τους εαυτούς μας το αίσθημα της ελευθερίας.
Στην επόμενη στροφή, μείναμε με το βλέμμα αποσβολωμένο, όταν είδαμε την Σωπική να κρέμεται στους πρόποδες της Νεμέρτσικας (όρος Μερόπη). Σε υψόμετρο 750 μέτρα και καμουφλαρισμένη στο καφέ των γυμνών δέντρων, σε πλήρη αρμονία με το πωγωνίσιο τοπίο, αλλά να προδίδεται από τις λίγες καμινάδες που καπνίζαν.
Αποφασίσαμε να μπούμε στο χωριό πεζοί!
Πιο κάτω, ακούστηκαν από έναν κήπο ψίθυροι… «ποιοι είναι αυτοί που έρχονται;».
Ένας μεσήλικας και μια γριά έχουν κάνει παύσει από το τσάπισμα για να δουν ποιοι ήμασταν.
Μας καλησπέρισαν και αλλάξαμε ευχές για το νέο έτος. Τους ρωτήσαμε πως τα περνούν στο χωριό τους, τον βίο τους.
Ξέρεις αναγνώστη, όταν είσαι επισκέπτης σε ένα μέρος δύσκολα νιώθεις και καταλαβαίνεις τις δυσκολίες της επιβίωσης σε αυτές τις απόμακρες περιοχές της πατρίδας.
Απέξω μας φαίνονται όλα μέλι γάλα.
Κοινό χαρακτηριστικό αυτών των συναντήσεων, που πάντα μας κάνει εντύπωση, είναι το χαμόγελο αυτών των ανθρώπων. Δεν ξέρουμε που ακριβώς οφείλεται, αλλά πιστεύουμε στο γεγονός πως μέσα από τις δυσκολίες που τις αντιμετώπισαν κατάματα, ο απλός και όμορφος αυτός κόσμος, έχει μάθει πια, ποιο είναι το νόημα της ζωής. Σε μαγνητίζει όταν ζωγραφίζεται στο ρυτιδιασμένο πρόσωπο τους. Είναι τόσο λαμπερό και έντονη η χαρά τους που σου μεταδίδουν μια απίστευτα θετική αύρα.
Οι δείκτες του ρολογιού δεν σταματούν και έπρεπε να τους αποχαιρετούσαμε για να συνεχίζαμε σιγά σιγά προς το κέντρο του χωριού. Στη διαδρομή συναντήσαμε ακόμη δύο τρία άτομα μέχρι να φτάσουμε.
Επικρατούσε τόση ηρεμία!
Ακουγόταν κάπου κάπου το θρόισμα από τα πεσμένα φύλλα του φθινοπώρου και ένας μακρινός απόηχος που και που των νερών από την βρύση του χωριού.
Στην πλατεία «Μιχάλη Σέρβου», μας περίμενε ένα βαρέλι με την επιγραφή «ΣΩΠΙΚΗ, ΕΔΩ ΞΕΚΙΝΗΣΕ Η ΤΕΧΝΗ ΤΗΣ ΒΑΡΕΛΟΠΟΙΗΣΗΣ», αφιερωμένο στην μνήμη όλων των βαρελοποιών.
Δίπλα του στεκόταν το μνημείο ηρώων και η ματιά μας καρφώθηκε ύστερα στην τεράστια κεντρική εκκλησία, ψάχνωντας την σωστή οπτική γωνία για να την φωτογραφίσουμε.
Κάποια στιγμή, ακούστηκε μια σιγανή φωνή από πίσω μας, να λέει: «τράβα με βρε και μένα μια φωτογραφία να την έχω», ενός ηλικιωμένου που εκείνη την ώρα γύριζε από το αμπέλι για μεσημεριανό.
Μας καλωσόρισε στο χωριό του μετά την φωτογράφηση και μας διηγήθηκε την ιστορία με την καταδίωξη του Αλί Πάσα από τους Τούρκους. Όταν οι Σωπικιώτες τεχνίτες της βαρελοποίησης αναγκάστηκαν να τον κρύψουν μέσα σε ένα βαρέλι κρασιού, χωρίζοντας το σε επίπεδα για να του σώσουν την ζωή. Ως ανταμοιβή, θυμόμαστε που μας είπε με έναν ξεχωριστό τόνο στην φωνή του: «μας δώρισε την γη μέχρι την κορυφή εκείνου του λόφου», δείχνοντας τον με το κουρασμένο χέρι του.
Φεύγωντας, προσφέρθηκε να μας φιλοξενήσει και να κεράσει ένα ποτηράκι κρασί, δίκης του παραγωγής.
Εμείς, δυστυχώς βιαστικοί, τον κεράσαμε ένα μπακλαβαδάκι από αυτά που είχαμε μαζί μας και συνεχίσαμε την περιήγηση στο χωριό, στο σχολείο, στον Άγιο Δημήτριο και στα σοκάκια.
Μετά από λίγη ώρα, ο χειμωνιάτικος ήλιος άρχισε να γείρει. Ο δρόμος της επιστροφής θα ήταν μακρύς... Δύσκολα αποχαιρετά κανείς τέτοιους τόπους. Μολαταύτα, η στάση στην Πολύτσανη θα ήταν αναπόφευκτη για να απολαύσουμε τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος ανάμεσα στα βουνά Μπουράτο και Λιούντζη.
* Ο συμπατριώτης ευεργέτης Μιχάλης Σέρβος, με ένα πλούσιο βιογραφικό που δυσκολεύεται κάποιος να το γράψει και να το χωρέσει σε μια μικρή παράγραφο, διατηρούσε με την γενέτειρα του στενή σχέση. Πρέσβευε αξίες οι οποίες δύσκολα συναντάμε στους χαρακτήρες μας και έχει καταβάλει υπερπροσπάθειες για την διατήρηση του απανταχού ελληνισμού. Τέτοιοι άνθρωποι δεν πρέπει να ξεχνιούνται!
Πρέπει να τιμούνται με κάθε ευκαιρία και να μνημονεύονται!
Ένα από τα πολλά αποτυπώματα που έχει αφήσει είναι και ο αδριάντας της «Δεροπολίτισσας Νύφης» στην πλατεία του χωριού μας Δερβιτσάνη, το οποίο μέσα από αυτό, θα ζει ανάμεσα μας για πάντα.
Διαβάστε ακόμη
* Πωγώνι
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Τα σχόλια απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των αναγνωστών